در حاشیهی نشستهای بی نیتجهی شورایعالی کار، برای تعیین دستمزد
سال ۱۴۰۳
سفرهی کارگران
ایران در آغاز سال نو، همچنان خالی است!
امیر
جواهری لنگرودی
افطاری آقایان
روبراه است و سفرهی زحمتکشان در سطل های زباله ها
یخالی!
درحالیکه کمتراز ۵ روز تا آغاز سال ۱۴۰۳ باقی مانده است، قلب لایههای گوناگون
اردوی میلیونی کارگران در انتظار تعیین نرخ دستمزد برای سال پیشرو، همچنان پرتپش
میزند. از یک سو هنوز حقوقهای عقب افتاده کارگران با وجود دشواری شرایط زندگی،
پرداخت نشده و پاسگخویی به مشکلات آن ها نیست و ازدیگرسو کمبودها، زندان بودن
یگانه نان آور خانواده و کسری دستمزدها و بالا بردن هزینهی درمان، دوران طاقت
فرسای قول و قرارهای مسئولان دولتی در کنار بیکاری میلیونی، فلاکت نظام تولید و بحران
اقتصادی حاکم بر جامعه، همه وهمه در برابر تورم افسار گسیخته در سالی که به قول خامنهای
رهبرِ دغلبازِ جهانِ اسلام قرار بود "مهار تورم و رشد تولید" باشد، باعث
شده تا این نگرانی هر روز بیشتر از روز گذشته دهن باز کند. چرا؟
روشن است؛ ساز و کار راهبردی تئوری «سه جانبه گرایی» که در اسناد سازمان جهانی کار (I.L.O) از آن یاد میشود، در ایران تماماً در سیمای دولت به مثابهی بزرگترین کارفرما تجلی یافته و کارفرماهای حاضر در «کمیتهی دستمزد شورایعالی کار» در کنار نمایندگان خود برگزیدهی کارگری، ستون واحدی از حاکمیتاند که در برابر کلیت نیروی رنج وکار جامعهی ما مانند نمایشی یک جانبه جلوه مینماید. چرا که هرساله این سه به نام نماینده، در دل نشست و برخاستهایی غیرعلنی پشت درهای بستهی شورایعالی کار، پروندهی مزدی را با این توافق و وعده که درسال بعد تلاش خواهند کرد، شکاف مزدی کنونی درون جامعه را برطرف کنند، خاتمه داده و شورایعالی کار را ترک میکنند.