اعلان برنامه کانون 67؛ سخنران ها و برنامه ی هنری در کلن آلمان شنبه 30 اوت 2008

اعلام برنامه و فراخوان آنها که زنده اند «در آستانه ی بیستمین سالگرد فاجعه ی تابستان ۶۷» یادمان کشتار زندانیان سیاسی ایران در دهه ی شصت دست هایم را در باغچه می کارمسبز خواهم شد می دانم، می دانم، می دانم... در آستانه ی بیستمین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی ایران در تابستان سال ۶۷ هستیم؛ فاجعه ای که به تنهایی می توانست و می بایست ملتی و بلکه جهانی را در اندوه و حیرت و خشم، از کابوس هولناک «واقعیت» بیدار کند و به چاره جویی و همبستگی و ‍پیکار فراخواند. اما دریغ و درد که در جغرافیای جنوبی سرزمین ما ، این یگانه فاجعه نبود و بلکه تنها نماد تلخ و سیاهی بود از روند فجایع و کشتارهای سیاسی سال های تاریک و خونین دهه ی شصت. به همان سان که عریانی و قساوت آن ، به سان تصویر بی واسطه ای از ماهیت جمهوری اسلامی ، نماد شوم و قاطعی بود از تدارک و تداوم فجایع آینده. فجایعی که مردم میهن ما در اشکال گوناگون در زندگی هر روزه ی خود تجربه می کنند و به دشواری بتوان دامنه و ابعاد آنها را بر شمرد. و باز دریغ و افسوس که در جغرافیای ناهمگون زمین ، این کشتار سازمان یافته و دهشت بار، بدون هیچ پرسش ،کند و کاو ، روایت و دادخواهی، در میان انبوه فجایع دیگر، در هیایوی دنیای مجازی رسانه ها و در هزارتوی بیگانگی «مصرف کنندگان خاموش» گم شد. تو گویی «زمین» به فاجعه خو کرده است و این خود بی گمان بزرگترین فاجعه ی «زمان» خواهد بود. اما «جان» های شریفی که در تابستان ۶۷ و سال های پیش از آن، بی باکانه و با چشمان باز، مرگ را پذیرا شدند، بی گمان «عاشق ترین زندگان» بودند. چرا که حیات پرشور و مرگ بلندشان، همواره امید به زیستن و باور به انسانیت و دنیایی «دیگرگون» را تداوم بخشیده است. بر ماست که با بازخوانی و روایت سرگذشت آنان، که پاره ای زنده و ملموس از کابوس زندگی جمعی ماست ، روند کنونی تاریخ میهن مان را دریابیم. باشد که با بازشناسی سرشت بنیادین واقعیت های شومی که از هر سو ما را احاطه کرده اند و همچون دیوارهای بلند زندانی به وسعت یک «سرزمین»، راه نور و جنبش و رشد را بر همگان بسته اند، امکانات «رهایی» را جستجو کنیم. باری، از این منظر، یادمان و بازخوانی فاجعه ی کشتار ۶۷ ، تنها ورق زدن برگ های فراموش شده ای از تاریخ معاصر و ادای دینی به گذشتگان نیست؛ بلکه بیش از آن وظیفه ای است برخاسته از ضرورت شناخت ریشه های «بحران» کنونی و دلایل بازتولید آن و از این رو تعهدی است نسبت به سرنوشت خود و مسٔوولیتی انسانی در برابر «زندگان» و آیندگان. نیل بدین منظور بدون شک، عزم و تلاشی جمعی را می طلبد. کانون ۶۷ (جمع مستقلی از جوانان و دانشجویان و فرزندان جان باختگان) در نظر دارد، با برگزاری یادمانی در این خصوص و بازخوانی این فاجعه، به سهم خود گام کوچکی در راستای اهداف یاد شده بردارد. ما دست تمام انسان های آزاده را برای هرچه پربار تر بودن این یادمان می فشاریم و در انتظار دیدگاه ها، پشتیبانی و حضور شما هستیم. « اعلام برنامه » سخنران ها و برنامه ی هنری : دادخواهی، تلاشی برای امروز / رضا معینی، فعال حقوق بشر یاد آن تابستان / دکتر محمد رضا نیکفر، نویسنده و پژوهشگر باوری دگر در مورد موضوع دادخواهی / مرجان افتخاری روایتی از 67 / مهدی اصلانی، یک شاهد عینی راهکارهای حقوقی برای دادخواهی در عرصه بین المللی و داخلی / پژمان سلیم، حقوقدان جوان مقیم لاهه و از فرزندان جان باختگان دهه ی 60 روایتی ناتمام / کانون 67 مرثیه ی شکفتن / کانون 67 بحث و گفتگوی آزاد پیرامون بازخوانی و دادخواهی کشتارهای دهه ی 60 و موسیقی اعتراض / اجرای زنده ای از تپش 2012 و شاهین نجفی(ما مرد نیستیم) زمان برگزاری : شنبه 30 آگوست (اوت) 2008 ساعت 16:00 تا 20:30 مکان:کلن ـ آلمان، مرکز انترناسیونالیستی کاریتاس ، اشتولز اشتراسه، شماره ی 1a (­Internationales Zentrum der Caritas- Stolzstraße 1a, 50674 Köln) شماره تماس : 01762153992 (0049) ایمیل: kanoon67@gmail.com آدرس سایت: www.tabestan67.com