Andishe' Kulturförening مرکز فرهنگی-اجتماعی اندیشه گوتنبرگ

تخریب خاوران و موج جدید سرکوب بازماندگان جنایات جمهوری اسلامی سهراب مختاری در سال‌های گذشته، با تلاش بازماندگان قربانیان کشتارهای جمهوری اسلامی در سه دهه ی حکومتش، جنبش پراکنده، اما تأثیرگذاری شکل گرفته است که هم در تبعید و هم در ایران نقش ویژه ای در روشنگری و مبارزه علیه جنایات جمهوری اسلامی ایفا کرده است. نهادهای مستقل بسیاری به کوشش بازماندگان قربانیان کشتارهای جمهوری اسلامی و همچنین فعالین حقوق بشری، ایجاد شده‌ اند که با جمع آوری اسناد این فجایع تاریخی، فهرست بلندی از پرونده های جنایات جمهوری اسلامی گرد آورده اند. قتل عام‌های دهه ی شصت، به ویژه قتل عام تابستان شصت و هفت که به کشتار حدود شش هزار ایرانی انجامید، قتل روشنفکران در دهه ی هفتاد که به قتل‌ های سیاسی زنجیره ای نام گرفت، و قتل مخالفین سیاسی در خارج از ایران که ترور میکونوس مثال تاریخی آن است، سه محور اصلی این جنایات و مبارزه ی دادخواهانه ی بازماندگان را تشکیل میدهند. جمهوری اسلامی اگرچه در همه ی این سال ها سعی کرده است به هرشکلی و با هر اقدام ممکنی از افشای این جنایات، در داخل ایران با استفاده از ماشین سرکوب دولتی و در بیرون به کمک روابطش با دولت‌های غربی، جلوگیری کند، اما افشای قتل عام تابستان ۶۷، رأی دادگاه برلن مبنی بر دخالت مستقیم جمهوری اسلامی در آن اقدام تروریستی، و فاش شدن نقش مستقیم وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی در قتل های پاییز ۷۷، شکست های سنگینی بوده اند که علی رغم همه ‍ی تلاشش در جهت مخدوش کردن حقیقت، متحمل شده است. موج جدید و بی رحمانه‍ی سیاست سرکوب بازماندگان در این چند ماه که شاید بتوان آن را تصفیه حساب جناح حاکم با بازماندگان نیز نامید، از تابستان امسال آغاز شده است. در تابستان مأمورین جمهوری اسلامی از مراسم سالانه ‍ی مادران در خاوران و حضور مردم برای.گرامیداشت قربانیان کشتار ۶۷ جلوگیری کردند. سپس در پاییز از برگزاری مراسم فروهرها در منزل و قتلگاه ایشان ممانعت کردند و دو طرف کوچه ای که خانه ی فروهرها در آن قرار دارد را بستند تا کسی نتواند در مراسم سالگردشان شرکت کند. سپس نوبت به مراسم سالگرد محمد مختاری و محمد جعفر پوینده رسید که این مراسم نیز با مداخله ی نیروی انتظامی ممنوع اعلام شد و اجازه ی برگزاری مراسم به خانواده ها و کسانی که بر سر مزار این دو نویسنده ی مبارزحاضرشده بودند، داده نشد. اما آخرین و جانگدازترین حلقه ی این زنجیر، تخریب خاوران، مهمترین سند جنایات جمهوری اسلامی است. عملی که نشانه‍ ی دیگری از بی رحمی و شقاوت رژیمی است که حتی تاب تحمل مردگان را هم ندارد. مردگانی که هنوز چنان زنده اند و چنان در سرنوشت میهن مظلومشان شریکند که حتی گورآنها نیز پشت حکومت ولایت فقیه را به لرزه در آورده است. تاریخ ایران به چند سال و چند دهه محدود نبوده و نیست، چنانکه در تاریخ کم نبوده اند مستبدان و ظالمینی که آزادیخواهان و فرزانگان میهنمان را قربانی قدرت طلبی خود کرده اند. اما تک تک نام های درخشان آن عزیزان تا امروز همچنان در حافظه امان باقی مانده است و چون مرحمی بر زخم تاریخی مان، ما را از گذرگاه سخت تنهایی و مقاومت عبور داده است. امروز جمهوری اسلامی میخواهد به خیال خود با تخریب گورستان خاوران، سند جنایات خود را از بین ببرد. اما سند کشتار دهه ی ۶۰ و تابستان ۶۷ و دیگر جنایات جمهوری اسلامی، نه فقط گورهای دسته جمعی یا گورهای فردی عزیزانمان در سراسر ایران و جهان، بلکه ما بازماندگان این بهترین فرزندان آن آب و خاک نیز هستیم که در این دوران و در چنین موقعیت هایی، مسئولیت سخت و سترگی را به دوش داریم. جمهوری اسلامی اگر همه ی گورهای آن عزیزانی که سرافرازانه برای آزادی و آبادی میهنشان جان داده اند را هم ویران کند، باز هم در نهایت برابر تاریخ ناتوان و زبون است. حضور مادران خاوران و مقاومت مداومشان در سال‌های گذشته، رأی دادگاه میکنوس در برلن و دادخواهی مستمر خانواده‌های قربانیان قتل‌های سیاسی در ایران گواه این مدعاست. پس ما هستیم و میمانیم و روایتمان از آنچه که بر ما و میهنمان گذشته در تاریخ سرزمینمان خواهد ماند؛ به امید آینده ای بدون اعدام و سرشار از آزادی. سهراب مختاری برلین، 12.02.2009 sohrabmokhtari.com