با صفی مستقل به استقبال اول ماهِ مهِ ۱۴۰۲بشتابیم
سایت اتحاد کارگران انقلابی ایران:
https://etthadkargaran.com/2023/04/04/ma-106/
و نخستین روزمه، روز ماست، ازآنِ
ماست. باید با همه‌ی توان به استقبال روزیازدهم اردیبهشت، اول ماه مه، روزهمبستگی
بین المللی کارگران شتافت.
در ایران بعد ازانقلاب بهمن،همچنان
بر سرِ تعطیلی این روزِ سال و اینکه کارگران با دریافت حقوق بر سرِ کار حاضر
نگردند، سال هاست در بین کُلِ کارگزاران حاکمیت، بحث وگفتگوست و نتیجه کارش همچنان
پا درهوا است. بر روی کاغذ تعطیلی اش را اعلام می دارند و برایش هفته پرطمطراق
کارگری هم به شکل نمایشی راه اندازی می کنند، ولی برای اینکه انجام حرکت عمومی و
اجتماعات را به عهده خود مزد و حقوق بگیران جامعه نگذارند ، دهها خط ممنوعه و
دستور العمل برای کارگران و تشکل های مستقل آنان صادر می کنند.
یک پرسش اساسی مطرح است: چه چیزی
در این روز ما را بهم پیوند می دهد؟ اصلی‌ترین ومهم‌ترین پیام اول ماه مه،
روزجهانی کارگر، همبستگی طبقاتی لایه های گوناگون توده‌ی کارگران، صرف نظر از
تعلّقات جنسیتی، مذهبی و قومی، زبانی به عنوان یک طبقه‌ی واحد است. در این روز،
درسطح جهان، همه این رودررویی ها بین نیروی کار در مقابل سرمایه، بین طبقات محکوم
و حاکم، درمدارج گوناگونِ تکامل اجتماعی، کارگران تلاش دارند خیابان ها را به
اشغال خود درآورند!
در ایران، جدا از مانعِ مقدم، که
خود موجودیت نظام سرمایه داری اسلامی است، یک رشته عوامل مخرب با کارکردهای همسان،
از فردای قیام بهمن به این سو، سازماندهی شده در سازمان های شبه کارگری وابسته به
نهادهای قدرت و حکومتی، استقلال عمل جنبش طبقاتی وموجودیت طبقه را زیرگرفته و در
شعاع گوناگون محیط های کار، اعم از واحد های تولیدی و صنایع، بخش های خدماتی و صنوف،
خود را به اشکال مختلفی مدافع مسائل کارگری نشان می دهند.
این مجموعه ریز و درشت، به سانِ
نهاد های شبه کارگری با بار امنیتی، در هیکل خانه کارگر و متفرعات آن، از بالا
برگُرده کارگران نشانده شده اند. شورای اسلامی کار، کانون های شوراهای اسلامی
کارسراسر کشور، حزب اسلامی کار، انجمن های اسلامی کار، کانون عالی انجمن های صنفی
کارگران ایران، حزب رفاه اسلامی کارگران، جامعه اسلامی کارگران، بسیج کارگری،
اتحادیه پیشکسوتان جامعه کارگری، اتحادیه های کارفرمایی، و نمایندگان کارفرمایی
شورای عالی کار بخشی از این تشکل های دست ساز حکومتی هستند.
این مجموعه طی همه این سال‌ها، از بالا و کنترل شده به عنوان
کارگزارحاکمیت درون جنبش کارگری، به عنوان تشکل های شبه کارگری و امنیتی، همواره
در مسیر مطالبات برحق کارگران، از جمله بر حقِ داشتنِ تشکل مستقل خودشان سنگ
اندازی کرده و با سیاست های ضدکارگری رژیم همراهی می کنند.
جماعت خانه کارگر با بازوی
تبلیغاتی‌اش علیرضا محجوب، دبیر کل مادام‌العمر این خانه کذایی، و حسن صادقی ،رئیس اتحادیه‌ی خودخوانده‌ی پیشکسوتان
جامعه‌ی کارگری، با بکارگیری اهرم خبری گسترده خبرگزاری ایلنا همواره سعی کرده اند تا قوای مستقل کارگران را زیر گرفته، و امر همگرایی و
همبستگی توده‌ی وسیع کارگران را بهم بزنند.
دراین دوره که بازنشستگان تامین
اجتماعی، بازنشستگان لشکری و کشوری، بازنشستگان فرهنگی – فولاد – معادن، و
بازنشستگان مشاغل سخت و زیان آور به تناوب و در مواردی با همدیگر خیابان ها را
عرصه اعتراضات خود کرده اند، اتحادیه پیشکسوتان جامعه کارگری به ریاست حسن صادقی
با در دست داشتن تریبون حکومتی به چانه زنی با بالا پرداخته و خنجری از پشت
بر پهلوی استقلال جنبش اعتراضی بازنشستگان فرو می کند.
همین جماعت، درمعیّت دولت، از
بالای سرتشکل های مستقل کارگری و کارگرانِ سراسرِ کشور، در ماههای پایانی سالِ
گذشته برای اول ماه مه (یازدهم اردیبهشت) روزِ جهانی کارگر سال ۱۴۰۲، کسب تکلیف کردند و اعضای شورای
سیاست گذاری و گرامیداشت هفته کارگر را هم منصوب نمودند.
از جانب وزارت تعاون، کار و رفاه
اجتماعی، در احکامی جداگانه محمد چکشیان، معاون فرهنگی و اجتماعی وزارت تعاون، به
عنوان نائب رییس شورای سیاستگذاری و رئیسِ ستادِ گرامیداشتِ هفته کارگر و مسعود
ابراهیمی به عنوان دبیر شورای سیاستگذاری، و همچنین در احکامی دیگر مجتبی مولوی،
مشاور وزیر و مدیرکل حوزه وزارتی، سید محمدرضا حسینی، معاون توسعه مدیریت و منابع
وزارت تعاون، میرهاشم موسوی، مدیرعامل سازمان تامین اجتماعی، علی حسین رعیتی فرد،
معاون روابط کار، ضرغام صادقی، معاون امور مجلس، حقوقی و استان ها، سید احمد
هاشمی، مشاور وزیر و رئیس مرکز حراست، سید مرتضی موتورچی، رئیس مرکز روابط‌عمومی و
اطلاع‌رسانی، ابراهیم بازیان، مدیرعامل شرکت سرمایه‌گذاری تأمین اجتماعی (شستا)،
اسماعیل لله‌گانی، مدیرعامل بانک رفاه کارگران، علیرضا عسگریان، دستیار ویژه وزیر
و نرجس بختیار خلج، مشاور وزیر در امور بانوان و خانواده به عنوان اعضای شورای
سیاستگذاری گرامیداشت هفته کارگر منصوب شدند. (۱)
ولی چند پرسش اساسی مطرح است:
این همه مدیران کل و معاونان وزیر
در سیاست گذاری هفته کارگر چه کار می کنند؟
مدیران بانک ها، شرکت های سرمایه
گذاری، مشاور وزیر و رئیس مرکز حراست، در هفته کارگر چه کاره اند ؟
اگراین هفته از آنِ کارگران کشوراست، جایگاه خودِ کارگران در
برپایی هفته خودشان کجاست؟
اساسا در این میان خودِ کارگران و
استقلال عمل آنها در برپایی مراسمِ روز اول ماه مه (یازدهم اردیبهشت) محلی ازاعراب
دارند؟
فرهنگیان متشکل در شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران که
بخش بزرگی از نیروی کار جامعه را تشکیل می دهند، کانون های صنفی فرهنگیان، سندیکای
کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، کارگران سندیکای نیشکرهفت تپه، فعالان
کارگران کمیته هماهنگی، فعالان کارگری کمیته پیگیری، کارگران قدرتمندِ
فولاد، هپکو، آذرآب، تشکل های دانشجویی، که بازوی جنبش کارگری بوده و هستند،
نهادهای فعال زنان، نیروهای پُرشمارِ تشکّل‌های بازنشستگان، نهادهای متشکل زنان،
پرستاران و بهیاران و فعالان محیط زیست، هزاران هزار انسان زحمتکش روستایی که
دنبال آب و بذر و زندگی اند و همه آن دیگرانی هم که روی استقلال عمل خود پای می‌فشارند،
اساسا درمکتبِ شما جای دارند یا باید همه و همه ازغربالگری ی ریاستِ مرکزحراست شما
بگذرند و به خیابان نیامده، با پرونده سازی فرمان بازداشت و دستگیری آنان حاضر و
آماده گردد؟
کاری که طی سال ۱۴۰۱ انجام دادید. فعالین کارگری و
فرهنگی بیانیه مشترک برای برگزاری مراسم روز کارگر به صورت مشترک صادر کردند. قبل
از یازده اردیبهشت، شبانه، دزدانه و به شیوه راهزنان به دستگیری فعالین کارگری و
فرهنگی اقدام کردید. بیش از دویست و پنجاه معلم و کارگر را به بند کشیدید. تعدادی
طی سال گذشته آزاد و بخشی از آنان کماکان در زندان هستند. رضا شهابی، حسن سعیدی،
کیوان مهتدی، آنیشا اسدالهی، ریحانه انصاری نژاد، رسول بداقی، محمد حبیبی،
جعفرابراهیمی، و بعدا داوود رضوی از جمله این بازداشت شده گان بودند.
در بالماسکه ای که برای مراسمِ
روزِ کارگرِ حکومتی قرار است به اجرا بگذارند، تنها عواملِ خانه کارگر هستند که
ازتمامی تریبون ها بهره خواهند برد. همپاله گی های آنان، یعنی عوامل شوراهای
اسلامی، انجمن‌های اسلامی کارگران و دوایر حراست واحد های تولیدی در همراهی با
عوامل حکومتی، بدنبال سهمی از سفره ای که برای غارت دسترنج مزد و حقوق بگیران پهن
کرده اند، قطعا امسال هم سازماندهی شده در این مراسم شرکت خواهند کرد.
اینها قرار است به عنوان اهرم
ترمزی برای برای جلوگیری از اتحاد و همبستگی کارگران، بیکاران، بازنشستگان،
زنان، پرستاران و فرهنگیان، فعالین سندیکایی، دانش جویان، دانش آموزان، فعالان
محیط زیست، کمیته‌های اقدام موجود درجامعه عمل کنند، و برابر مسیر نزدیکی و
همگرائی این گروه ها مانع تراشی کنند.
برای افشاء این نمایشات در آستانه
اول ماه مه (یازدهم اردیبهشت) ۱۴۰۲باید ازهمین امروز به تبلیغات گسترده‌ای دست زد. این روزها
باید با همراهی و همبستگی، و با صف مستقل اکثریت عظیم نیروهای مطالبه‌گر
جامعه، درمیدان باقی ماند، گرد هم آمد، نقشه عمل مشترک فراهم آورد و برای پیشروی
در برابر چرخه وامانده سرمایه داری حاکم، همراه و همگام با جنبش انقلابی زن زندگی
آزادی، همه‌ی قدرت‌مان را در کف خیابان به نمایش بگذاریم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر